σπαθαρίκιον

το, Μ

(στο Βυζάντιο)

1. τόπος όπου συγκεντρώνονταν οι σπαθάριοι

2. οίκημα στη βασιλική αυλή στο οποίο διέμεναν οι σπαθάριοι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < σπαθάριος + κατάλ. -ίκιον (< λατ. κατάλ. -icium), πρβλ. σιλεντιαρ-ίκιον].